het leven na de gasfles

Wat kun je toch op prachtige plekken stuiten en direkt tegen elkaar zeggen: Hier blijven we even.. we gaan nu echt niet op zoek naar een camping.

En zo was het leven na de gasfles…
Want drie dagen zoeken we en rijden we rond om die lege gasfles geruild of gevuld te krijgen. Bij het eerste adres hangt oma uit het raam.. Jan die geen zin had om de fles te sjouwen staat met een foto op de telefoon van het type fles maar oma kan het niet zien en heeft ook geen zin om naar de deur te komen en zegt dat Jan de fles maar moet ophalen om te laten zien.
Als Jan met de fles aan komt zeulen zegt ze dat zij die niet kan vullen en dat haar zoon een week weg is… humor van oma of een ouwe kenau die aan het gas moet? ;o)
Uiteindelijk komen we op dag drie bij een gasvulfabriekje waar een man bereidt is onze fles te vullen. De lieverd… de 15 euro steekt hij met een glimlach in zijn zak.

We halen opgelucht adem want geen reservefles gas bij ons hebben zou betekenen dat we eerder naar huis terug zouden moeten. De koelkast moet koud blijven voor het kapitaaltje humira dat er in ligt en wordt koud gestookt door gas op het moment dat we niet aan stroom staan of rijden.

We kunnen verder gaan met vakantie vieren.. en stuiten op een camperplek in St Blaise terwijl ik kokkerel gaat Jan een rondje met Lupo lopen en komt terug om te vertellen hoe mooi de omgeving is. Na het eten gaan we direkt naar het meer en de haven.. wat een gave plek dus ja hier gaan we een dagje langer blijven.
We hebben na een koude nacht het mooiste weer van de wereld en trekken het plaatsje in om dat te gaan verkennen. Oude huizen van eeuwen geleden ontdekken we daar. Ook zoeken we het ‘blauwe meer’ nog eens op. Wachten de ondergaande zon af

En dan trekken we verder naar het zuiden maar als we bij Annecy weer wit besneeuwde bergtoppen zien besluiten we om de route Grandes Alpes te gaan rijden een zijdal in en rijden Peisey Nancroix voorbij naar de de grote parkeerplaats Rosuel die tevens het eindpunt is van het dal, verder rijden kan niet. De plek ligt op een hoogte van 1600 m. en wordt als het ware omarmt door de bergen en is zo mooi met de sneeuw op de toppen die in de dagen ervoor gevallen is dat we de koude nacht voor lief nemen en er blijven. Er staan nog een paar campers die dit plekje ook kennen want anders waren ze hier niet en dat biedt gelijk weer een beetje veiligheid naar elkaar toe. We lopen nog een stuk naar de bergen toe en hopen op een zonsondergang die de berg rood laat kleuren…
De volgende dag worden we gewekt door het geklingel van de grote bellen die door de koeien gedragen worden die rondlopen in de buurt van de camper.. heerlijk toch…?!
Het is om tien uur weer heerlijk warm en we lopen naar de watervallen..eigenlijk is de klim steiler dan ons lief is maar rond één uur zijn we terug bij de camper.. daar eten we wat en rijden later naar beneden.. deze vallei uit.. om de route van de Grandes Alpes op te pakken.. We gaan over de Col de ‘l Iseran die op 2764m hoogte ligt en als we over de col heen zijn stoppen we bij een plaatsje Le Villaron. Een prachtig plekje om te overnachten bij een pique-nique-plaats heerlijk stromend riviertje.. het dorpje aan de overkant van de rivier bestond uit tien huizen waarvan de helft al een ruïne was.. en voor ons neus een dikke berg met sneeuw… het blijft mooi! 2 °C was het buiten toen ik opstond..

Nu staan we op de camping.. we willen een douche voelen.. hebben over de col de Galibier gereden en om eerlijk te zijn.. hier voelde ik mijn maag een beetje draaien.. de weg was hier smal.. de bochten erg scherp.. het is prachtig.. heel bijzonder.. bijna buitenaards.. van al die mooie uitzichten kan ik enorm genieten maar was blij toen ik back to earth was… ;o)
Boven op de Col Galibier voelde ik me waanzinnig bang maar ook kwaad toen een krankzinnige vader en zoon ons voorbij rende op een paadje dat net breed genoeg was om elkaar te passeren. Ze renden mij schreeuwend voorbij.. elkaar opjuinend.. ik zag een voet en aarde wegglijden op de rand van het pad maar het ging gelukkig goed.. ze deden misschien een wedstrijdje wie er het eerst bovenop het topje kon komen.. maar knettergek waren ze.. daarna kwam de oudste over het pad terug maar de jongen wilde hem afsnijden en rende onbeheerst het steile deel af.. kluiten aarde en puin verschuivend.. op zo’n moment denk je dat je getuige wordt dat iemand diep de afgrond in stort.. onbegrijpelijk..dit gedrag….
Pfffffff… dat ging allemaal maar net goed…..